IJs, ijs en nog eens ijs
9 maart 2012
"Kom, we gaan naar de auto terug, ik heb het koud en ik heb honger", zeg ik tegen Harald. "We hebben nu lang genoeg naar dat ijs zitten staren, het is al half 7." "Maar het is dan ook het indrukwekkendste stuk ijs dat ik ooit gezien heb", antwoordt Har. "Maar goed, laten we gaan koken. Dan gaan we na het eten nog wel even hier kijken." Ja, kijken hoe het er bij maanlicht uit ziet."
We zijn al vanaf 10 uur vanochtend bij de gletsjer Perito Moreno, niet ver van El Calafate in Argentinië. De Perito Moreno is met zestig tot honderd meter hoogte (boven de waterspiegel) één van de grootste gletsjers ter wereld. We hebben de hele dag dit natuurfenomeen van verschillende kanten en perspectieven bewonderd. En beluisterd, want het blauw gekleurde ijs steunt en kraakt onder zijn eigen gewicht van miljarden tonnen en door de continue beweging van de gletsjer, waardoor het ijs in stukken breekt. Aan de voorkant van de gletsjer breken regelmatig stukken ijs af, die met donderend geraas in het gletsjermeer storten. We hebben enkele kleine brokken zien afbreken en in het water zien plonzen. Het lijken dan wel kleine stukken vanaf de 400 meter afstand die we van het ijs verwijderd zijn, maar het moeten enorme brokken zijn, gezien de enorme plons die het vallende ijs veroorzaakt en het imposante geluid dat die plons vergezelt. Natuurlijk hopen wij dat er ook een groot brok afbreekt. Dat moet helemaal een spektakel zijn. Daarom blijven we de hele dag bij de gletsjer rondhangen. Waarom ook niet, we hebben de tijd en het is lekker weer. Ons geduld wordt halverwege de middag beloond, als de ranke ijspilaar die we al minstens een uur in de gaten houden, afbreekt en langzaam, als in slow motion, zijdelings het water in zakt. Een machtig gezicht! En omdat we onze camera's goed in de aanslag hadden, konden we het fotograferen en filmen.
Wat later op de middag bekijken we de gletsjer ook vanaf het water en dan zien we pas echt hoe hoog de gletsjer is. De ijspieken van de voorkant van de gletsjer torenen hoog boven ons uit en doen ons klein en nietig voelen. Na de boottocht besluiten we om, zoals al min of meer voorgenomen, te proberen of we kunnen overnachten op het parkeerterrein bij de gletsjer. Eigenlijk mag dat niet, maar we hadden via-via gehoord dat andere reizigers het ook gedaan hebben en niet weggestuurd werden. En het is vannacht volle maan, dus kunnen we de gletsjer bij maanlicht bekijken.
Als we tegen 19 uur bij de auto terugkomen is het rustig op de parkeerplaats. Er staan nog een paar auto's maar de meeste mensen zijn al naar huis. We koken, eten, wassen af en buiken nog wat uit. De laatste bezoekers stappen in de auto en rijden weg. "Ha, nu hebben we het park voor ons alleen volgens mij!" zeg ik triomfantelijk. "Het is immers al een half uur na sluitingstijd." "Toch niet", merkt Harald op, als er een auto het parkeerterrein op rijdt en er vier mensen uit stappen en richting de gletsjer lopen.
"Ach natuurlijk. Typisch Argentijnen, die gaan pas om 11 uur 's avonds eten, dus kunnen ze best tegen 9 uur nog iets ondernemen. Het zou me niet meer moeten verbazen, we hebben het immers al vaker mee gemaakt", zeg ik. "Maar blijkbaar is die sluitingstijd hier niet al te strikt" merkt Harald op. "En niemand die hen of ons wegstuurt." "Ja da's mooi, laten we dan ook nog even bij de gletsjer gaan kijken." We stappen uit en lopen naar een van de uitkijkpunten. Aan onze voeten ligt de gletsjer, prachtig uitgelicht door de volle maan. Als ook het laatste restje zonlicht aan de horizon achter de gletsjer verdwijnt komen er steeds meer sterren te voorschijn en maak ik een unieke nachtfoto van de gletsjer. Even later vertrekken de late bezoekers weer en hebben we de gletsjer echt voor ons alleen. We luisteren nog een tijdje naar het gekraak, gesteun, gerommel, geraas, gedonder en geplons, dat we nu in de stilte van de nacht nog beter horen dan overdag.
We duiken op tijd ons bed in. Steeds als we wakker worden horen we de geluiden van de gletsjer. Soms een enorm gekraak en donderend geraas als er echt grote brokken van de gletsjer afbreken. Zodra de zon op is, staan we ook op en gaan meteen weer bij de gletsjer kijken. We zien gaten, waar gisteren nog zuilen ijs zaten en die vannacht blijkbaar afgebroken zijn. We zien nog wat kleine brokjes ijs vallen en zien dat twee echt grote ijszuilen daar vlak bij ook nog wel eens om zouden kunnen vallen. Dus het volgende uur staan we weer naar de gletsjer te staren. En net als ik bedenk dat we hier moeilijk nog een hele dag kunnen zitten staren, breken er een paar kleine brokjes ijs onder de pilaren af. En nog wat brokjes.... en nog wat gruis achter de pilaren... Het volgende kwartier gebeurt er weinig, maar dan... "Ja, daar gaan ze dan!", roep ik. Flinke stukken ijs brokkelen onder de pilaren vandaan en de zuilen zakken langzaam, als de twin towers, naar beneden, rechtstandig het water in en veroorzaken vervolgens een flinke vloedgolf. "Wat een gaaf gezicht, he Har! En wij zijn de enige die het gezien hebben!"
Lopen op ijs
14 maart 2012
We klauteren achter de gids aan over de kale rotsen. "Tjee, wat is dit mooi zeg", zeg ik tegen Harald. "Ik vind deze excursie nu al top! " We lopen over rode rotsen die zijn getekend door de Viedma gletsjer die hier millennia geleden overheen schuurde. Door de rotsen en stenen die het gletsjerijs met zich mee voerde, zijn er geulen en kerven in de rotsen uitgeslepen en het ijs van de gletsjer heeft de rotsen rond afgesleten. Waar de rode rotsen eindigen, begint het ijsblauwe water van het gletsjermeer dat aan de horizon overgaat in de blauwe lucht met een paar witte wolken. Prachtig om te zien.
We klauteren wat op en neer over de rotsen en dan zien we de gletsjer voor ons liggen. "Wauw, watmooi!" De gids last een fotopauze in, zodat iedereen foto's kan nemen. Dan gaat het weer verder over de rotsen. We benaderen de gletsjer van de zijkant en als we vlak bij zijn, krijgen we allemaal een setje klimijzers. We lopen de gletsjer op, op een punt waar er veel grint en puin op de gletsjer ligt, zodat we niet meteen uitglijden. Vervolgens binden we de klimijzers onder onze schoenen en krijgen uitleg over hoe we het beste kunnen klimmen en dalen en dat je moet uitkijken voor de gaten en spleten in de gletsjer. Dan begint de twee uur durende gletsjerwandeling over het spectaculaire landschap van golvend, blauw ijs.
We lopen heel rustig over het ijs. De gids zoekt een aantal zeer spectaculaire, fotogenieke plekken op. We klimmen op een top van het golvende ijs en kijken uit over een zee van ijspieken met daarachter het meer. We lopen naar de rand boven een diepe kloof en kijken voorzichtig over de rand naar beneden de kloof in. We komen bij een enorm, diep gat in de gletsjer, veroorzaakt door een grote rots of een paar grote stenen die op de gletsjer vallen, door de zon verwarmd worden en langzaam door het ijs smelten. We kijken in een diep gat in de gletsjer en zien een stroompje water tientallen meters naar beneden stromen. We dalen af naar een smalle spleet tussen ijspieken in en maken foto's van elkaar in de spleet.
Als we weer zonder klimijzers op de rode rotsen staan, blijkt de gids nog een spectaculaire toegift voor ons te hebben. We dalen af onder de gletsjer. Daar waar de gletsjer de door de zon verwarmde rotsen raakt smelt het ijs snel en ontstaan spleten en grotten in het ijs. We volgen de gids een grot onder het gletsjerijs in. "Nu staan we dus echt onder de gletsjer, met meters ijs boven ons", zegt Harald onder de indruk. De kleur van het ijs varieert hier van bijna doorzichtig wit naar diepblauw. Hoe blauwer het ijs hoe compacter het ijs is samengeperst, legt de gids uit. We worden nat van het smeltwater dat hier en daar in stralen naar beneden komt. "Is dit niet gevaarlijk?" vraagt Harald. "Kan het hier niet instorten?" Maar de gids verzekert ons dat dat niet gebeurt en gaat ons voor door een smalle spleet naar een volgende grot. Ik vind het werkelijk prachtig om te zien, maar ben toch ook wel opgelucht als we weer naast de gletsjer op de rode rotsen onder de blauwe hemel staan. Dan is de gletsjerwandeling echt ten einde en klauteren we weer terug over de rode rotsen naar het punt waar de boot ons komt ophalen. "Dit was echt fantastisch! Echt leuk om te doen en geweldig mooi!" zeg ik. "Ja", beaamt Harald. "Ik ben blij dat we het gedaan hebben."
Zuid Amerika
- Brazilie, Iguazu en zuidkust
- Brazilie, Bonito
- Peru, Ollantaytambo
- Peru, Inca Trail
- Peru, Colca Canyon
- Bolivia, el Camino de la Muerte
- Bolivia, Sucre
- Bolivia, merengebied
- Bolivia, Salar de Uyuni
- Chili, rondom San Pedro de Atacama
- Argentinie, San Martin - Salta
- Chili, Carretera Austral
- Argentinie, van Lago Posadas naar Los Antiguos
- Argentinie, Perito Moreno
- Chili, Torres del Paine
- Argentinie, Vuurland
- Argentinie, grensovergang Chili
- Argentinie, langs de kust naar het zuiden
- Argentinie, Peninsula Valdes
- De haven van Buenos Aires
- Buenos Aires, Argentinie